In juni 2016 was het erg warm. Na een drukke dag buiten ging ze ‘s avonds naar huis en direct door naar de badkamer om te douchen. Onverwacht ontdekte ze dat haar linkerborst een knobbel had ter grootte van een sojaboon, die geen pijn deed als ze erop drukte. Zhongxin dacht dat het een ontsteking was, als gevolg van de hoge temperatuur in haar lichaam en dat ze weer beter zou worden als ze een medicijn tegen de ontsteking zou nemen.

Het ongeluk sloeg echter stilletjes toe …

Die dag waaide er buiten een,harde, wind die in een werveling de rommel op de grond voortjoeg als voorbode van de storm. Terwijl Zhongxin zich klaarmaakte om zich om te kleden, onderzocht ze onbewust haar linkerborst. Onverwachts ontdekte ze dat de harde knobbel groter was geworden en pijn deed alsof ze met een naald werd gestoken. Plotseling raakte ze in paniek: “Ik heb zoveel medicatie genomen, waarom heeft het niet gewerkt? De knobbel is niet kleiner geworden, hij is juist gegroeid, en onlangs moest ik ’s nachts zweten en voelde me zwak en uitgeput. Wat is er aan de hand?” Toen Zhongxins man hiervan hoorde, bracht hij haar met spoed naar het ziekenhuis voor onderzoek.

Toen de dokter Zhongxins aandoening begreep, zei hij verbaasd: “U wist allang dat u deze aandoening had, waarom heeft u die dan niet gelijk laten onderzoeken?” Zhongxin zei ongerust: “Ik wist niet of ik echt ziek was, dus ik wilde eerst medicatie proberen …” De dokter nam Zhongxin mee om foto’s te maken en toen dat gedaan was ging Zhongxin in de stoel buiten de deur zitten, terwijl haar man binnen met de dokter sprak. Na lange tijd was hij nog steeds niet naar buiten gekomen. Zhongxin had het gevoel alsof ze op spelden en naalden zat, en ze kon haar hart niet tot rust brengen. Ze vermoedde dat haar aandoening wel ernstig moest zijn, anders zou haar man niet zolang in de kamer blijven. Ze kon niet anders dan verzuchtten en denken: “Als het echt niet te behandelen is, wat moet ik dan doen? Ons gezin heeft geen geld …” Op dat moment herinnerde Zhongxin zich dat ze christen was en dat ze nog steeds God had waar ze op kon vertrouwen. Ze schreeuwde het daarom in haar hart uit naar God om haar wens uit te drukken op God te vertrouwen om deze situatie onder ogen te zien. Na gebeden te hebben, voelde Zhongxin dat God haar zou steunen en langzaamaan zakte het panische gevoel in haar hart.

Ze duwde daarom de deur open en vroeg de dokter: “Wat voor ziekte heb ik? Zegt u het alstublieft rechtstreeks tegen mij.” Toen ze zag dat de dokter aarzelde, zei Zhongxin kalm: “Maakt u zich geen zorgen, vertel het me, ik kan het wel aan.” De dokter dacht even na en zei toen eindelijk onverbloemd: “Je hebt een kwaadaardige vorm van borstkanker en het is al in een middellaat stadium.” Door het woord ‘kanker’ verkilde Zhongxin’s hart onmiddelijk. Lange tijd zei ze niks, terwijl ze zich in haar hoofd afvroeg: “Hoe kan dit mogelijk zijn? Ik ben nog maar in de dertig. Hoe kan ik deze ziekte hebben? …” Ze kon niet accepteren dat dit echt was en voelde zich erg gekweld en hulpeloos.

Op dat moment dacht ze aan hoe er in het woord van God staat: “Almachtige God, Hoofd van alle dingen, oefent gezeten op Zijn troon Zijn koninklijke macht uit. Hij heerst over het heelal en alle dingen, en over de hele wereld leidt Hij ons nu. Regelmatig zullen we Hem nabij zijn, rustig voor Zijn aangezicht komen. We zullen geen enkel moment mogen missen, altijd hebben we iets te leren. Onze omgeving en de mensen, zaken en dingen om ons heen zijn er bij toestemming van de troon. Zorg dat je geen klagend hart hebt, want dan schenkt God je geen genade. Als je ziek wordt, is dat door Gods liefde: Zijn goede bedoelingen zijn er beslist in te vinden. Neem geen ideeën van Satan aan, ook niet als je vleselijk lichaam lijdt.” Door Gods woorden realiseerde Zhongxin zich dat alles in Gods handen is, inclusief haar eigen leven en dood. Het feit dat deze ziekte haar was overkomen, werd door God toegestaan. Dus wat ze moest doen, is proberen Gods wil te begrijpen, God te vertrouwen en te kijken naar God, en God niet de schuld te geven of verkeerd te begrijpen. Toen ze dit doorhad, voelde Zhongxin zich veel rustiger en minder gekweld.

Omdat de knobbels in haar borsten te groot waren, was chemotherapie nodig, voordat een operatie mogelijk was. Tijdens de chemotherapie hoorde Zhongxin vaak andere patiënten de pijn van het proces van chemotherapie beschrijven. Sommigen ervaarden zoveel pijn dat ze huilden, anderen konden de reeks behandelingen niet afmaken omdat het lijden te groot was, en weer anderen overleefden de behandeling niet, de kankercellen breidden zich uit en de mensen stierven. Zhongxin kon niet anders dan zich zorgen maken. Ze was al vrij klein en dun. Kon ze het overleven als de behandeling echt zo was als werd beschreven door de andere patiënten? Zhongxins hart was vervuld van angst en zorgen.

Maar terwijl zorg en angst haar in de greep hielden, herinnerde ze zich de ervaring van Job. Jobs rijkdom was hem afgenomen, zijn kinderen waren bij hem weggehaald, en hij zat onder de zweren, maar te midden van zijn pijnlijke beproeving gaf Job God niet de schuld. Hij had nog steeds geloof in God en prijsde Gods naam. Ze herinnerde zich ook Gods bevel aan Satan toen Satan Job probeerde te verleiden. God zei: “Zie, je mag met al zijn bezit doen wat je wilt, maar raak hemzelf met geen vinger aan.” (Job 1:12). God beval Satan Jobs leven geen schade toe te brengen, en Satan durfde niet ongehoorzaam te zijn aan Gods bevel, waaruit ze opmaakte dat het leven van de mens in Gods handen is en dat God alle dingen bestuurt. Zhongxin dacht: “Mijn leven is me door God gegeven en is ook in Gods handen, en het is aan God of ik leef of sterf. In deze omstandigheden moet ik Jobs voorbeeld volgen. Wat voor pijn ik ook heb, ik moet geloof hebben in God en kan God niet de schuld geven.” Door die gedachte werd Zhongxins vrees aanzienlijk verlicht.

Het ziekenhuis was niet echt een rustige plek ‘s ochtends. Veel mensen stonden vroeg in de rij om zich in te schrijven en de verpleegsters waren druk bezig met het uitgeven van medicijnen aan de balie. Om 8 uur was het tijd voor Zhongxins chemotherapie injectie. Nadat het medicijn om de groei van kankercellen te remmen, haar lichaam was binnengedrongen, begon Zhongxin zich langzaamaan oncomfortabel, pijnlijk en opgezwollen te voelen, en haar hoofd deed ondragelijke pijn. Na de injectie had Zhongxin het gevoel alsof ze overal door spelden geprikt werd, ze kon de slaap niet vatten en ze had geen energie om zich te bewegen. In haar pijn dacht ze: “Als dit nog maar het begin is, kan ik dit soort marteling niet aan. Er zijn hierna nog zeven behandelingen te gaan. Wat moet ik doen?” De pijn van de ervaring zorgde ervoor dat ze voelde dat het zelfs beter zou zijn om dood te zijn. Zhongxin kon alleen maar in haar hart bidden: “God, ik kan de pijn van chemotherapie echt niet aan. Ik heb zelfs de gedachte gehad dat ik wilde sterven. God, ik vraag om uw hulp. Geef mij vertrouwen en leid mij om de pijn van het lijden te doorstaan. Ik wens op u te vertrouwen en naar u te kijken …” Dankzij Gods genade viel Zhongxin, niet lang nadat ze had gebeden, in slaap en voelde ze geen pijn. Daarna kon Zhong Xin, voor en na elke chemotherapie, niet anders dan tot God bidden. Door dat te doen, was ze niet alleen in staat haar behandeling van chemotherapie af te ronden, maar voltooide ze haar acht chemotherapie sessies zelfs eerder.

Op een dag in april 2017, toen er nog steeds kou in de lucht hing, legde de dokter de procedures uit die voorafgingen aan de operatie en kreeg hij haar handtekening op de bevestigings papieren. Toen Zhongxin uit de kamer van de dokter was gekomen, kon ze niet anders dan nerveus en angstig zijn. Per slot van rekening was dit de eerste keer dat ze zo’n grote operatie onderging en wist ze niet wat de uitkomst zou zijn. Bovendien zei de dokter dat, wanneer het kankerweefsel niet verwijderd zou zijn, er een mogelijkheid was dat sommige cellen in haar zouden blijven. En zoiets zou gemakkelijk kunnen uitgroeien als ze eenmaal wortel zouden schieten in een ander deel van haar lichaam. En daardoor werd ze nog banger. Terwijl ze wachtte tot de operatie begon, was ze zenuwachtig en rusteloos. Op dit kritieke kruispunt bad ze vlug tot God: “God, over een half uur heb ik mijn operatie en ik ben nog steeds bang en zenuwachtig. God, ik vraag u mijn hart kalm te houden.” Na het bidden, dacht ze aan Gods woord waar geschreven staat: “Geloof is een wankel bruggetje. Zij die stumperig aan het leven hangen, kunnen het niet oversteken, maar zij die bereid zijn hun leven op het spel te zetten, kunnen er gerust overheen gaan. Als mensen laffe of bange gedachten hebben, worden ze door Satan in de luren gelegd. Want hij is bang dat we de brug van geloof oversteken om binnen te treden in God.”

Door Gods woorden begreep Zhongxin dat ze deze angsten en bezorgdheden voelde, omdat haar geloof in God nog steeds te klein was, dat ze nog steeds leefde in een gesteldheid waarin ze bespeeld werd door Satan, en ze zich niet volledig toevertrouwd had aan God. Ze wist dat ze nu haar hart moest kalmeren en haar chirurgische ingreep in Gods hand toevertrouwen, omdat ze geloofde dat, of die nu wel of niet slaagde, God de dingen juist had geregeld. Aldus bad Zhongxin tot God en zei ze: “God, mijn leven is in uw handen, u bent mijn steun. Ik vraag om geloof en op u te vertrouwen om deze omstandigheden te ervaren.” Nadat ze gebeden had, kwam Zhongxins hart langzaamaan tot rust. Vlak daarna zei de medische staf tegen Zhongxin dat ze naar de operatiekamer moest gaan. Toen Zhongxin op de operatietafel lag, was ze extreem rustig en was ze niet langer nerveus en bang. Nadat ze de narcose kreeg toegediend, verloor ze langzaamaan haar bewustzijn. Toen ze bijkwam, was het al na zessen in de avond.

De operatie van Zhongxin was succesvol geweest en zonder complicaties. Van de zestien lymfeknopen die verwijderd waren, waren er vijftien goed, slechts één was er uitgezaaid. De dienstdoende arts zei dat er geen serieus probleem was en dat met radiotherapie de aandoening onder controle gebracht kon worden. Na het voltooien van de radiotherapie in augustus, had Zhongxin eindelijk de lange behandelingsperiode afgesloten. Ze was erg blij en opgetogen, en voelde zich verheugd dat ze een nieuwe kans had gekregen om te leven.

Beetje bij beetje herinnerde Zhongxin zich haar ervaringen uit het verleden. Ze zag echt dat God alles bestiert en dat het leven en de dood van de mensen in Gods handen liggen. Zo hulpeloos als ze was ten aanzien van kanker, zo een eindeloze bron van kracht waren Gods woorden voor haar. Daardoor werd ze uit haar pijn en negativiteit gehaald en werd ze geleid om haar kanker te verslaan. Na het meemaken van zulke gebeurtenissen, waren Zhongxins geloof in en liefde voor God toegenomen, en geloofde Zhongxin ook vanuit het diepste van haar hart dat, wat voor gebeurtenissen zich ook voordoen, deze Gods goede bedoelingen bevatten en zich voordoen om ons helpen volwassen te worden in ons spirituele leven. Alleen door het geloven in en gehoorzamen van Gods bepalingen en het zoeken van de waarheid kunnen we de werken van God zien en daarbij het gevoel krijgen dat ons geloof in God en begrip van God constant vermeerdert.

Op een nieuwe dag, kwam de zon op uit het oosten, scheen het warme zonlicht op Zhongxins gezicht en keek ze met een glimlach naar haarzelf in de spiegel. Het haar op haar hoofd was weer aangegroeid en Zhongxin zei tegen haarzelf: “Ik wil mijn leven opnieuw beginnen en mijn best doen om Gods liefde terug te betalen!”